Wind op zee is stroom op land

De groene transitie koloniseert de horizon

Wandeling in De Poel, op Zuid-Beveland onder Goes. Of liever gezegd, langs wat er rest van de kronkelende sloten en dijkjes, oude kreekruggen en alle meidoornheggen rond natte weitjes sinds dit landschap tegen de liniaal van de ruilverkaveling is gelegd.

‘Het paradijs is maar een paar kilometer van huis,’ schreef Hans Warren (1921-2001) in zijn natuurdagboek over De Poel, waar hij als scholier dagelijks doorheen fietste. Vlak voor zijn dood noemde hij ‘het bederf van het landschap,’ de verrommeling door industrie en verstedelijking ‘een dagelijks verdriet, bijna een open wond’.

Van het oude Poel-landschap is nog een eilandje van enkele tientallen hectaren over, nu eigendom van Natuurmonumenten, dus in veilige handen, hoop je. Maar je kunt er bijna geen stap verzetten zonder de hoogspanningsleidingen te zien, nieuwe plaag in dit landschap.

Want alles goed en wel met de energietransitie en de nieuwe windparken op de Noordzee, maar de opgewekte stroom moet ergens heen en het ondergronds leggen van de leidingen was te duur. Dus loopt er nu een nieuwe, 48 kilometer lange 380 kV-leiding tussen Borssele en Rilland, met om de 350 meter een dubbele mast van zestig meter hoog. ‘Rank’ en ‘lichtgrijs’, zodat ze het minst opvallen tegen de ‘meest voorkomende luchten’, zegt exploitant Tennet.

Het is de paradox van ‘wind op zee’: de meeste windparken liggen, vanaf het land gezien, ver achter de horizon, maar hier koloniseren ze de horizon alsnog.